Japan
april - mei 2010

Dankzij de uitbarsting van de Eyjafjallajökull op 14 april ligt het hele Europese vliegverkeer plat, hoewel er van diverse vliegvelden al weer gevlogen wordt vormt Helsinki één van de uitzonderingen. Uiteindelijk levert de hele uitbarsting me slechts een vertraging van twee uur op. Omdat ik met twee uur minder nooit meer op tijd op Tokyo Herada kan komen ben ik al omgeboekt naar de eerst volgende vlucht die vanaf Tokyo Narita naar Fukuoka vertrekt

 

De eerste dag begint erg goed, omdat ik in Kitakyushu met een veerboot de rivier over moet steken bega ik de vergissing om te denken dat ik Kyushu al heb verlaten en inmiddels al in Shimonoseki ben aanbeland. Het valt dus ook niet mee om de in de Lonely Planet omschreven hotels te vinden. De oriëntatie is verwarrend, ook deze stad is langgerekt en langs de rivier lag ook een kabel baan naar een heuvel top. De schaal klopte niet, maar dat is normaliter meer iets om aan de Lonely Planet kaartjes te wijten dan aan de werkelijkheid (mijn verdere ervaring met de Japanse uitgave is dat ze vrij goed zijn). Omdat dit deel van mijn route nog zeker 200 kilometer verder geprogrammeerd is, let ik daar ook niet echt meer op. Uiteindelijk kom ik na een kilometer of 15 door te stad te hebben gezworven uit bij een business hotel.

Langs bijna alle wegen lopen gecombineerde voet/fietspaden, heel erg aangenaam als je langs een drukke verkeersweg fietst maar vaak ga je regelmatig van de linkerkant van de weg of zijn ze behoorlijk in de verdrukking gekomen bij de aanleg van de hoofdweg. Op één punt had ik aan rechts de vangrails, links de Kanon Kaikyô (zonder kade muur) en in het midden een behoorlijk dikke lantaarnpaal, terwijl het fietspad daar nog geen meter breed was. Ook is de kwaliteit van deze strook niet altijd even hoog. in steden schiet je dus niet echt op, omdat je steeds de stoep op en af moet, jezelf een weg moet banen door alle andere fietsers en voetgangers en er op iedere hoek een stoplicht staat. Buiten de steden zijn er bijna geen voetgangers en fietsers meer te bekennen. Over het algemeen is de weg goed te vinden (zeker met een vooringestelde GPS met navigatie mogelijkheid), bijna alle verkeersborden zijn zowel in het Japanse schrift als in het Latijnse. Verder staat van alles soms wel soms niet in het Latijnse schrift, veel hotels hebben bijvoorbeeld geen Latijnse aanduiding waarschijnlijk rekenen ze alleen op  Japanse gasten.

Na Shimonoseki ga ik het binnenland in en omdat ik niet via de snelweg rijdt zitten er heel erg mooie stukken tussen en kom je bijna geen verkeer meer tegen. Ondertussen ben ik van plan om in de jeugdherberg van Akiyoshidai te overnachten. Het schijnt dan het makkelijkste te zijn als je ook bij Akiyoshidai stopt en niet pas 10 kilometer later, vooral niet als je net over het hoogste punt van de dag heen bent gereden en al hebt kunnen genieten van het kalkstenen landschap. Omdat ik ook de twee campings die hier in de buurt zouden moeten zijn niet kan vinden, leg ik mijn slaapzak maar neer in een soort openlucht theater, na vijf uur is alles hier toch verlaten. Een nacht later overnacht ik in een echte Japanse Ryokan, dus tatami matten op de grond, en de futon die wordt klaargelegd zodra je een bad neemt (geen eigen badkamer, maar wel een groot heet bad)..

De overnachting in de Ryokan is niet geheel ongewenst omdat het voor de tweede keer 's nachts noodweer is. Het is overigens best lastig om een overnachtingsplek te vinden, ik bedoel dan al of niet vrij kamperen. In de meeste gevallen is er gewoon geen plek te vinden en waar er wel één is, is dit over het algemeen in een (druk) bewoond gebied. Campings zijn er wel volgens de incidentele informatieborden, maar ze moeten wel open zijn of je moet ze op z'n minst kunnen vinden. Ze zijn namelijk niet altijd even goed aangegeven of alleen in het Japans.

Ook de hierop volgende nacht slaap ik in een Ryokan het toeval wil dat deze op de website van Jim van den Berg wordt beschreven omdat hij het telefoonnummer van een nicht heeft gekregen die tolk vertaalster is. Mij gebeurd precies hetzelfde, uit praktische overwegingen belt de dame van de Ryokan eerst even haar nichtje om wat informatie uit te wisselen, hoewel ze zelf best een paar woorden Engels spreekt.

Vlak na Kakinoki begint het te regenen en eigenlijk blijft dit zo tot net voor ik de laatste bocht naar Iwakuni bereik. Ondanks dat hier een veel belovend park is besluit ik toch maar om in de jeugdherberg te overnachten. De kamer deel ik met een Japanse fietser. De volgende ochtend wordt het ontbijt min op meer verzorgd door de drie meisjes van een honkbalteam van Shikoku. Ze zijn te verlegen om je aan te spreken, maar komen wel je kom thee brengen.

Met mijn Japanse kamergenoot (Hiroyasu) fiets ik verder naar Miyajimi. Op het eiland scheiden onze wegen omdat hij vandaag nog verder wil naar Hiroshima en ik hier op de camping blijf overnachten. De camping leek 's middags nog lekker rustig en stil, alleen de honden van m'n buren sloegen bij alles aan. Als ik 's avonds terug kom is er van de honden niets meer te horen, helaas staat de camping nu ook een stuk voller en heb ik ook nieuwe buren gekregen. In elk geval weten die een feestje te bouwen want de sfeerverlichting (een 1000 watt halogeen bouwlamp), opgehangen in een boom, wordt gevoed door een eigen aggregaat (ze hebben ook een tweetakt grasblazer bij zich). Ze houden er in elk geval op een niet onredelijk tijdstip mee op. 'S ochtends is de hele camping vrij nadrukkelijk erg vroeg op, er gebeurd overigens weinig. Als ik vertrek zitten de meeste nog aan hun ontbijt

 

Het kan zijn da ik geluk heb dat ik de grootste steden tot nu toe op zondag heb door kruist, maar ik vindt het redelijk rustig op de weg naar Hiroshima, alleen de andere kant op staat een file (twee baans weg). Ook in Hiroshima zijn de straten uitgestorven, behalve dan in de buurt van ground zero en de A-bomb dome. Erg slecht gaat het hier nog niet. Zo kom ik een Masserati, Bently, Jaguar/Land Rover en twee Ferrari dealers tegen en stond er een Lotus voor een autodealer geparkeerd. De meeste mensen rijden hier toch in een Japanse auto, van de buitenlandse merken zie je vooral Mecedes, BMW, Jeep en rode Volvo V70's. Ook zie je hier af en toe mooie klassieke auto's in een goed staat op de opritten staan (zowel Japanse als Import), ik ben na een week precies één Defender tegen gekomen. 

Vanuit de filmstad Takehara (in een oud gedeelte worden vaak Samurai-films opgenomen) fiets ik langs de kust naar Onomichi. Hier betaal ik voor de tweede keer - tijdens mijn reizen - tol (10 yen) voor een weg (in Mongolië betaalde ik tol voor een brug). Daarna bevind ik me op de enige brugverbinding in Japan die is open gesteld voor fietsers. Hierlangs loopt een populaire aangegeven fietsroute en er zijn speciale opritten gemaakt naar de bruggen voor fietsers, die bovendien heel gelijkmatig stijgen. Er wordt dan ook veel gefietst. Het is duidelijk een vrije dag voor de meeste Japanners en er wordt ook enorm veel gevist. De campings zijn ook redelijk vol, Japanners kamperen duidelijk in groepen maar met de meeste andere kampeerders bemoeien ze zich niet.
Deze (populaire) route van Onomichi naar Imabari is zonder meer verschrikkelijk mooi en geeft je de kans om een aantal kleinere eilanden te bezoeken die je anders allemaal afzonderlijk met de veerboot aan moet doen. De route is (tijdens de golden week) wel redelijk druk en de meeste (race) fietsers groeten je.

Daarna rijdt je op het "vaste" land van Shikoku weer tussen de rijstvelden. Voor het eerst sinds Kyushu zie ik hier landbouw op grotere schaal.
Na  Niihana is er even wat minder aan, de twee baans weg is enorm druk en er is ook veel industriële bebouwing. Pas zodra ik de kustweg verlaat wordt het weer rustiger en mooier. Ondertussen kom ik een paar pelgrims tegen. Hoewel ik van plan ben om een paar van de tempels onderweg te bezoeken kom ik ze eigenlijk niet eens tegen, ik denk dat de meeste ook meer op de berghellingen liggen en niet langs de wegen waar ik nu rijdt. Dit wordt ook min of meer bevestigd door de incidentele borden die hiernaar verwijzen, ... Temple 10km Ondertussen slaat het noodlot toe, het gaat mis met één van de lagers in mijn bottom bracket, de rechter trapper zwabbert heen en weer. Na het geheel uit elkaar te hebben gehaald kom ik tot de conclusie dat ik hier nu toch echt weinig aan kan doen. Bij twee fietsenmakers, maak ik de boel opnieuw open maar allebei geven ze aan niet over reserve onderdelen te beschikken en er op het moment - in verband met de feestdagen - ook niet aan te kunnen komen.
Pas in Takamatsu verwijst een handelaar in scheepsbenodigdheden mij naar een fietsenmaker. in eerste instantie geeft deze aan dat het een week gaat duren, daarna biedt hij aan om de benodigde bracket uit een nieuwe fiets te halen. Hij wil hier echter wel 20.000 yen voor hebben. Een behoorlijk bedrag voor een bottom bracket, zelfs voor een XT-kwaliteit, maar goed zo kan ik ook niet verder. Als ik mijn fiets kom halen geeft hij 10.000 yen terug, het voelde goed aan maar na een kilometer zwabberde mijn pedaal weer even hard heen en weer. Hij had uiteindelijk alleen het rechter lager terug gezet (en onbelast werkte dat prima. Bij mijn hotel maar even gekeken wat hij nu precies had gedaan (eigenlijk niets) en de boel zelf ook nog even opengemaakt. Ondertussen had ik wel de oplossing voor mijn probleem bedacht (gewoon een spacer plaatsen tussen de linker cranck en de bracket). Uiteindelijk is het best een dure reparatie geworden, die ik eigenlijk nog zelf heb uitgevoerd heb ook, waarbij er voor een paar dubbeltjes materiaal is gebruikt.
Tijdens de tijd dat mijn fiets bij de fietsenmaker stond heb ik wel de gelegenheid genomen om met mijn geleende full-suspension ATB (een onding) naar de Ritsurin tuinen te gaan, deze schijnen tot de mooiste van Japan te horen. Eigenlijk had ik mijn tijd ook nog willen gebruiken voor een bezoek aan het oude kasteel, maar voor zover ik kon zien was dit één grote bouwput.

Voor ik de veerboot naar Shodoshima op stap wil ik eerst nog langs een bezienswaardigheid in de buurt van Takamatsu. Helaas regent het zo hard dat ik halverwege mijn poging om er te komen maar opgeef en op de boot stap. Ook was het mijn bedoeling om Shodoshima op de camping "Dutch Pancake" te overnachten, deze camping wordt door een Nederlander gerund. Omdat het nog steeds regent besluit ik ook dit maar over te slaan en door te rijden naar de volgende veerboot (dit is overigens de enige route van Takamatse naar Himeji). In kamperen in de stromende regen heb ik niet zoveel zin en de olijfbomen, waar Shodushima onder meer bekend van is, zijn in de regen ook maar natte olijfbomen verder is er weinig zicht. Pas als ik bij de veerhaven aan de andere kant van het eiland aankom houdt het op met regenen en begint de zon weer te schijnen.

Eenmaal in Himeji aangekomen ga ik op zoek naar de camping die ik via internet had gevonden net buiten Himeji. Uiteindelijk is het verder dan ik gedacht had (het lijkt ook langer omdat inmiddels de schemering is ingevallen) en aan het einde van een weg door een dicht bos tref ik een bord camping aan. Ondanks dat ik verschillende sanitairblokken (WC's en wasbakken) kan vinden vraag ik me af waar je hier eigenlijk je tent kwijt moet, er is alleen een grote zanderige cirkel rondom een centrale vuurplaats(?) en verder alleen maar begroeide hellingen. Omdat er verder toch niemand te zien is gooi ik mijn slaapzak maar neer op de veranda onder de overkapping van het gebouwtje van de beheerder, het lijkt mij de meest droge plek. Alleen vindt ik het geen optie om mijn spullen overdag te laten liggen en verhuis ik de volgende dag toch maar naar een hotel in Himeji.

Vanaf Himeji begint ongeveer het op één na grootste stedelijke gebied in Japan, er wonen iets van 16 miljoen mensen en het gebied omvat steden als Kobe, Osaka en Kyoto. Ik had al besloten om in elk geval Kobe en Osaka zoveel mogelijk over te slaan en zo snel mogelijk door te rijden richting Nara. Je moet er echter wel doorheen. Nu had ik wel het geluk om op zondag door Kobe te rijden (de stad is dan redelijk rustig), maar het vervolg van Osaka ging dus wel in het maandag ochtend verkeer. Reed ik de ene dag nog gewoon flink door op de rijbaan, de volgende dag was het daar veel te druk voor en werd ik met alle andere fietsers weer verbannen naar de stoep. Ondanks mijn ervaring met het nette rijgedrag van de Japanse automobilist zijn de fietsers en voetgangers een ramp. Voet/fietspaden alles rijdt gewoon maar ergens en de vele voetgangers hebben vooral hun blik strak gericht op het scherm van hun mobiele telefoon, bovendien regent het zodat ook nog iedereen een paraplu draagt. Af en toe is het sturen in de richting waar je de paraplu's uit elkaar ziet gaan. Bovendien is het stoep op stoep af, staat er op elke hoek een stoplicht en zijn ze af en toe vergeten dat er op de stoep ook nog ruimte moet zijn voor de gebruikers ervan. Uiteindelijk bereik ik dan toch de rand van Osaka en verlaat de drukte. De weg die ik had uitgekozen is echter heel smal, glad (door de regen) en steil  (meer dan 20%), allemaal niet zo'n probleem als de weg niet precies één auto breed was geweest en er ondanks het een richting bord er van beide kanten regelmatig auto's aankwamen en ik bij iedere auto moest stoppen om ruimte te maken. Daarna volgde een even steile en smalle afdaling (met bijna geen ander verkeer).
Gelukkig gaat het, hoe dichter ik bij Nara kom, steeds harder regenen.

In Nara probeer ik om - onder meer - de Daibutsu-den Hall te bekijken. Niet echt een makkelijke opgave omdat Nara overstroomd is met Japanse scholieren, voornamelijk basisschool. Ze zijn duidelijk herkenbaar aan de gekleurde petten en hoeden en hebben allemaal een formulier voor hun opdracht bij zich. Dat kunnen vragen zijn over de plek waar ze zich bevinden, maar het kunnen ook voorbeeld vragen in het Engels zijn. De zesde groep van één van de scholen had duidelijk de opdracht om hun Engels te oefenen aan de hand van  een vragenlijst. De vragenlijst werkten ze af in groepjes en na afloop gaven de meeste iets zelfgemaakt als dank en een kaartje met het verzoek te schrijven. Ze moesten zich natuurlijk niet beperken tot één buitenlander, maar het liefst er een paar aanspreken. De foto aan de rechterkant geeft een beeld van mijn "oogst" van de dag (en dan heb ik niet eens van iedereen een kaartje gekregen).
Een ander bron van vermaak in Nara zijn de herten, officieel zijn ze niet tam maar ondertussen al zo aan mensen gewend dat ze overal tussen door lopen. Zeker als je speciale "hertenkoekjes" of iets anders eetbaars heb zijn ze niet bij je weg te slaan. Dit levert veel leuke momenten op omdat de herten duidelijk minder bang zijn dan de loslopende kinderen.

Bij het verlaten van Nara gaat het meteen al mis en rij ik een stukje de verkeerde kant op omdat ik anders de stad was ingereden dan ik vooraf gepland had en het verkeerde routepunt in mijn hoofd had. Via de buitenwijken van Kyoto rij ik naar Otsu, hierna wordt het landschap weer een stuk aantrekkelijker. Met steeds aan mijn linkerhand het Biwa-Ko en een straffe koude wind tegen rij ik naar Hikone. Tijdens de rit van Otsu naar Hikone zie ik voor het eerst zeilboten, hiervoor waren het alleen maar boten bedoeld voor (sport)vissen. Er wordt niet veel gezeild en de schuimkoppen staan op het meer.
Na Hikone is de weg vervelend druk, er is veel vrachtverkeer zodat ik vaak gedwongen wordt op het fietspad/stoep te rijden. hoewel alle vrachtwagens geduldig achter je blijven rijden tot er voldoende ruimte is om in te halen voelt het niet altijd even prettig om zo'n gevaarte achter je te hebben. Aan het einde van de dag is echter alle drukte verdwenen. Zonder het drukke verkeer lijkt de omgeving ook veel mooier, waarschijnlijk alleen al omdat je niet constant alleen maar op de weg hoeft te letten. Onder tussen zie ik ook overal verwijzingen naar de Japanse skigebieden, hier zijn het nog de kleintje maar om je heen zie je al de besneeuwde bergtoppen. Ook lager liggen er nog restanten sneeuw, ondanks dat het in de zon meer dan 25 graden is. Vroeg in de middag kom ik aan op de camping in Hirase. Ik kan mijn tent opzetten tussen de bloeiende kersenbomen en bij de prijs van de camping is een bezoek aan de lokale onsen in begrepen. Ook heb ik alle aandacht van een paar jonge kinderen wat er later toe leidt dat de vaders ook hun interesse kunnen tonen, met hun beperkte Engels (nou ja nog altijd beter dan mijn Japans).

Na een kort bezoek aan Shirakawa-Go volgt een heel erg rustig stuk. De weg naar de 1289 meter hoge Amou Pas is helemaal schoon, maar nog steeds niet open omdat ze nog bezig zijn de lawinehekken te reparen. Langs de afsluiting is er net voldoende om er met je fiets langs te rijden, afgezien van de opzichter (die vooral waarschuwt voorzichtig te zijn) kom ik slechts twee off-road motoren en een Duitse fietser tegen. Inmiddels weet ik nu ook waarom je hier geen vee ziet, ze staan allemaal permanent op stal en luisteren naar de  muziek van Enya (serieus!, overigens zie ik de eerste koe buiten een stal pas na 1960 en de eerste koeien in de wei pas na 2076 kilometer) ook zie ik tijdens de afdaling karper kwekerijen. Enige tijd later kom ik in Takayama aan. Volgens de Lonely Planet moet je in de "oude" wijk van Takayama vooral 's avonds je statief pakken en foto's met lange sluitertijden maken. Dat moeten dan wel erg lange sluitertijden worden, de bedoelde wijk is 's avonds uitgestorven, bestaat uit donkere houten huizen en is nagenoeg onverlicht.

Na Takayama gaat de weg eerst omhoog tot de 2,5 kilometer lange Hirayu tunnel om vervolgens af te dalen naar Hirayu zelf (voornamelijk onsen en een bus terminal). hier sta ik in tweestrijd, de makkelijkste optie is om de (5 kilometer lange) tunnel te nemen maar helaas is die verboden voor fietsen (en de tolpoorten staan jammer genoeg aan mijn kant van de tunnel). Daarnaast kan je de weg langs de Mount Norikura nemen, deze is echter al een aantal jaren niet begaanbaar door een aardverschuiving of iets dergelijks het schijnt (van iemand gehoord die geprobeerd heeft er toch langs te fietsen) dat er echt geen doorkomen aan is. De laatste optie is de Abou pas, ondanks dat deze officieel ook nog gesloten is kruip ik onder het hek door en begin aan de klim. De weg is verlaten en ziet er erg goed uit tot ik op 1600 meter hoogte de eerste sneeuwvelden over moet steken. De langste is een meter of vijftig en voornamelijk vervelend omdat ik met sandalen fiets en op andere stukken is er nog een smal spoor naast de sneeuw te vinden, eigenlijk zonder problemen bereik ik de sneeuwvrije pas (1797 meter) en begin me al te verheugen op de afdaling. Ik snap eigenlijk niet waarom ze niet een shovel langs sturen om de laatste sneeuwrestjes op te ruimen en de weg open te stellen voor het verkeer. Dat begrip komt wel als ik tijdens de afdaling - na een paar sneeuwveldjes - 70 meter onder de top ineens aankijk tegen een besneeuwde weg waar de sneeuw aan de bergkant nog zeker twee meter hoog ligt en aan de dalkant uitkomt boven de vangrails met daarnaast een diepe afgrond. Ik doe wel een poging om er langs te komen maar omdat ik niet kan zien of het over tientallen of honderden meters gaat besluit ik om te keren en dezelfde weg terug te nemen. Net op tijd voor de laatste bus naar Kamikouchi kom ik weer in Hirayu aan met behoorlijk koude voeten. Later spreek ik een fietser die wel door is gegaan (een paar dagen eerder) en te kennen gaf aan dat hij dit beslist niet nog een keer wilde herhalen.

Ondanks dat Kamikouchi bekend staat om zijn mooie uitzichten (gisteren vanaf de pas heb ik dit uitzicht al kunnen zien) is er vanuit het dal niet zo'n weidse blik, zeker niet als het stroomt van de regen. Ik daal door de 1500 meter lange Kama tunnel (16%) en nog zeker vijftien andere tunnels af naar Matsumoto en ga via de Sarugababa pas door naar Nagano. Volgens mij heb ik deze hele weg ontzettend mooie stukken gehad, alleen door de regen hier erg weinig van gezien. Compleet doorweekt kom ik dan ook in Nagano aan, pas de laatste tien kilometer (als je door de bedrijventerreinen rond Nagano rijdt) is het min of meer droog maar is het uitzicht niet echt boeiend meer.

Nagano uit is weer een nieuwe uitdaging, eerst je door de drukte van de stad heen werken (langs de Olympische ijsbaan/Nagano 1998) en daarna een klim om over de pas heen te komen. Deze dag is loodzwaar, de klim is redelijk steil, het is bloedheet (meer dan 30 graden in de zon) en onvoorstelbaar vochtig en drukkend. Ik ben dan ook blij als ik eindelijk boven ben. Het contrast kan bijna niet groter zijn, nog slechts 18 graden en dus lekker koel. Ik verbaas me er wel over dat er zoveel hotels staan, op het eerste gezicht is er niet veel te beleven, tot ik ergens een skiliftje zie en als je goed kijkt zie je rondom ook diverse skipistes. De meeste hotels maken trouwens wel een erg gesloten indruk. Na de tweede pas begint het afdalen, rechts een afgrond naar de rivier en links de spoorlijn en de bergwand. Uiteindelijk ontdek ik even buiten Naganohara een grasveld waar ik niet al te veel in het zicht sta.
De avond begint met een mooi uitzicht op mistige bergen en helaas gaat het vervolgens over in een regenbui, halverwege de nacht trekt het echter ook weer open en 's ochtends zit ik in het zonnetje voor mijn tent. In de loop van de dag geven een paar thermometers onderweg aan dat het zo'n 26 graden is, in de zon loopt dat op mijn fietscomputer al snel op tot 35 graden. De pas die ik over moet is gelukkig niet erg steil (maximaal 5%).

Numata oogt wat vergaan, net als het hotel waarin ik verblijf ziet het eruit alsof er de laatste 20 jaar niets aan is gedaan. Veel is er bovendien niet open, wel heeft mijn hotel bij de spa een sauna cabine. Na het fietsen van vandaag blijkt er echter niet veel meer over voor de sauna (deze is erg droog), het 57 graden warme water van het bad heeft meer effect.
Na Namata of eigenlijk al in het stadje begint de klim naar de eerste pas, deze is gelukkig niet zo erg hoog maar wel druk. Dit laatste blijft zo tot de splitsing naar de Konsei pas en waarschijnlijk een wat makkelijkere weg. Hierna is er nog steeds veel verkeer, maar zijn het meer dagjes mensen en motorrijders die er met het mooie weer op uit trekken. De weg naar de pas valt me niet tegen, het gaat niet overdreven hard maar de temperatuur is redelijk. Eigenlijk gaat het onder de lawine overkapping het makkelijkste, gemiddeld is dit wel het steilste stuk maar het is er lekker koel. De pas zelf bestaat uit een tunnel, als ik hier uit kom heb ik het ijskoud, de hierop volgende afdaling maakt het niet warmer. Pas als ik lager ben voelt de temperatuur weer normaal aan. Het mooiste stuk in de afdaling komt eigenlijk na het Chuzenji-ko meer, heel veel bochten (56 zijn er genummerd) en het is een richting verkeer.

in Nikko heb ik de eerste nacht een hotel, maar helaas dat was slechts mogelijk oor die ene nacht. Navraag bij andere hotels levert hetzelfde verhaal op. Ze zeggen het niet, maar ze zijn alleen gedurende de weekeinden open (in dit seizoen). Ik besluit maar van het aanbod gebruik te maken en wel verder te zien. Ik check uit en ga eerst de tempels bezoeken. Mijn fiets (met bagage) zet ik zolang tegen de muur van een openbaar toilet, hier in Japan kan dat nog steeds. Het is zondag en het regent, maar de tempels worden nog steeds overstroomd door Japanners, nu bijna allemaal met een paraplu in hun hand. er zijn zelfs nog volledige scholen aanwezig. Na mijn bezoek aan de tempels kijk ik nog een keer of er misschien iets open is en loop ik bij toeval tegen de - erg achteraf gelegen - jeugdherberg aan. De keuze is snel gemaakt, het regent behoorlijk hard en wild kamperen vind ik met dit weer geen optie.

's Ochtends regent het nog steeds, ik laat de pas maar voor wat het is en neem de tunnel richting Tokyo. Er is toch geen zicht vandaag. Als ik aan het einde van de middag in Koga aankom zijn zelfs de bovenste etages van een hoog flatgebouw niet te zien. Aan dit traject met zelfs vrij liggende fietspaden heb ik helaas weinig plezier kunnen beleven door de aanhoudende regen. Het is ook best lastig om de fietspaden te vinden en te blijven volgen en k moet een paar keer een alternatieve route zoeken omdat het fietspad is geblokkeerd in verband met werkzaamheden (zoals de bouw van een nieuwe brug over de rivier). Het laatste stuk van Koga naar Tokyo is het opgeknapt en is het weer aangenaam om te fietsen, alleen jammer van de stevige tegenwind. Het is je niet voor te stellen dat je hier in het grootste stedelijke gebied van Japan rijdt. Het is wel hoog tijd dat er gemaaid wordt!

Ineens zie je in de verte flats opduiken, zie je de eerste hotels en rijdt je Tokyo binnen. Het is er meteen druk. Je moet nog een behoorlijk stuk Tokyo door en het makkelijkste is om de expressway te volgen, je mag er niet op maar de rijbanen zijn verhoogd. Direct er naast rijden is niet echt leuk maar een huizenblok ervan af rij je door gewone straten.

De laatste dag is het Tokyo weer uit, omdat ik vrij vroeg ben zit ik gedeeltelijk nog voor de ochtend spits en valt de verkeersdrukte nog mee. Het is wel bijna dertig kilometer verder dat ik de laatste huizen achter me laat en de stad weer uit ben. Ook hier heb je weer vrij liggende fietspaden. Niet al te ver voor Narita heb je de Sakura Furusato velden. Op het fietspad zie je al geruime tijd met enige regelmaat een tegel met daarop afgebeeld een molen en de afstand erbij, De Sakura Furusato velden zijn dan ook bollenvelden met een molen erbij. De bollen zijn al uitgebloeid en men mag nu de bollen zelf uitgraven.
Het landschap doet sowieso erg Hollands aan, hoewel ik me niet kan herinneren ooit uitgebreide rijstvelden in Nederland te hebben gezien.
Op andere tegels staan afbeeldingen van olifanten, ik vraag me af waar je dan bij uitkomt ........................................

 

 

Bij een Convenience store

 

Foto's

Klik hier om de fotoserie te openen   

Japanse tuinen  
Deze foto's zijn gemaakt in de kasteeltuinen van Hagi, Takematsu en Himeji.

Route

van	naar	afstand *	hoogte  verschil	maximale  hoogte
	Fukuoka	8
Fukuoka	Kitakyushu	113	608	122
Kitakyushu	Shimonoseki	42	361	59
Shimonoseki	Akiyoshidai	86	655	316
Akiyoshidai	Hagi	41	181	253
Hagi	Kakinoki	89	842	464
Kakinoki	Iwakuni	79	236	387
Iwakuni	Miyajima	46	153	80
Miyajima	Takehara	87	693	361
Takehara	Omoshima	89	367	68
Omoshima	Niihma	86	345	88
Niihma	Takamatsu	104	377	172
Takamatsu		24
Takamatsu	Tohori	58	545	139
Tohori	Himeji	25	8	102
Himeji	Osaka	116	95	87
Osaka	Nara	68	498	457
Nara	Otsu	73	421	172
Otsu	Hikone	65	257	119
Hikone	Gujo	119	886	226
Gujo	Hirase	72	662	886
Hirase	Takayama	77	950	1292
Takayama		11
Takayama	Kamikouchi	57	1584	1797
Kamikouchi	Nagano	124	961	1542
Nagano	Naganohara	75	1290	1368
Naganohara	Numata	59	542	696
Numata	Nikko	93	1531	1857
Nikko	Koga	129	381	940
Koga	Tokyo	83	300	40
Tokyo		16
Tokyo	Narita	78	260	55
Narita		9	77	110
totaal **		2.331	16.066
* Dit zijn de afstanden die ik heb gereden, gemeten met mijn fietscomputer dit kan per dag een paar kilometer verschil op leveren in vergelijking tot mijn GPS (deze had ik er echter niet altijd opzitten, zoals bij ritten in een stad) ** Mijn oorspronkelijk uitgezette route was ongeveer 1.850 kilometer

 

* Dit hoogteprofiel is samengesteld met behulp van een Garmin Etrex Vista Hcx

 

Kaarten

• Shobunsha Road Atlas Japan (1:250.000/Hokkaido 1:600.000), ISBN 4-398-20104-1 (English Edition)
  Ik heb deze gewoon gekocht bij Pied á Terre/Jacob van Wijngaarden in Amsterdam
• Japan 1:25000 for Garmin GPS v2.0 (in combinatie met een Garmin Etrex Vista Hcx)
  Te koop als download via UUD, bij aankoop wordt het toestel ID van je GPS gevraagd
• Reise Know How Japan 1:1.200.000

Links

• Japan Cheap Travel
• Camping in Japan (PDF)
• Outdoor Japan
• Japan Cycling Navigator
• Guide To Japanese Castles