Japan / Kyushu
mei 2014
 

Eigenlijk was ik van plan om de bus of metro naar het Hakata station te nemen en dan vervolgens het laatste stukje naar mijn hotel te lopen. Mijn fiets blijft echter toch een onhandig pak om mee te lopen slepen en ik zet op het vliegveld alles weer in elkaar. Uit mijn herinnerings was het station niet zo heel erg ver. Dit blijkt te kloppen en zonder al te veel moeite vind ik de juiste straat.

Na een dagje in Fukuoka stap ik op de fiets. Heel even was ik vergeten hoe het is om in Japan te fietsen.
Fietsen (in de stad) is heel normaal, maar je wordt geacht om op het trottoir te rijden tussen alle voetgangers, fietsers en kinderwagens in, terwijl het trottoir zo breed is als er ruimte is. Dus soms erg smal of ineens gewoon verdwenen. Buiten de steden is de voetgangers/fietserstook soms wel, soms niet aanwezig, soms rechts van de weg soms links, soms breed soms smal. 
Uiteindelijk komt het er een beetje op neer dat ik rij waar het mij het beste uitkomt, de auto's blijven vaak geduldig achter je rijden tot er meer dan voldoende ruimte is om in te halen. Er toetert niemand omdat ze er zo snel mogelijk langs willen. Anderzijds staan ze wel regelmatig op de fietsstrook geparkeerd en zeker als er een vangrails is kom je er slechts met veel moeite langs.

Het schiet niet heel erg op, maar voor ik het weet sta ik voor het kasteel van Karatsu. Omdat het nog erg vroet is besluit ik om toch maar door te rijden, Imari is tenslotte niet heel erg ver. Jammer genoeg liggen hier wel een paar heuvels tussen, niet heel erg hoog maar ik sta met mijn voeten in de Straat van Korea (denk ik). Na Imari wordt het nog erger, het blijft allemaal veel lager maar ik heb sinds Karatsu een behootlijke harde tegenwind. Meteen in Imari begin je licht te klimmen, maar het kost moeite om niet achteruit geblazen te worden.
Onderweg kom je langs Huis ten Bosch en Holland Village. Dit zijn echt twee verschillende themaparken (Huis ten Bosch is het grootste), die vrij dicht bij elkaar liggen (ik moet wel een eind omrijden omdat een brug niet over mag). Het is wel raar om naar oud Hollands gemodelleerde huizen, windmolens en kerken hier te zien.

Nagasaki is vooral groot of in elk geval lang gerekt. Aan de overkant van de baai wordt de ruimte vooral ingenomen door de Mitsubishi Heavy Indurstries (de reden dat hier de tweede A-bom ooit is neergegooid). Nagasaki is ook de plaats waar de Nederlanders als eerste zich mochten vestigen om als enige westerse mogendheid te handelen met de Japanners. Je kan het voormalige eiland bezoeken, het leukste zijn echter de Japanse schoolmeisjes die ter plekke een kimono huren en vervolgens gierend van de lach elkaar of zichzelf fotograveren.

Vanaf Nagasaki fiets ik een heuvel over en neem ik de veerboot naar Amasuka, hoewel de haven anders doet vermoeden is dit alleen een snelle boot voor voetgangers, auto's moeten naar een andere veerhaven. Helaas is de eerste van de dagelijkse vier al weg en moet ik wachten tot deze heen en weer is gevaren. Aan de actie van een vissersboot die we onderweg tegenkomen maak ik op dat de bemanning ook een andere taak heeft dan alleen een veerdienst. Vol gas en met een zwart rookgordijn achter zich draait de visser even snel zijn boot om vervolgens weer rustig verder te dobberen, het kan natuurlijk normaal zijn maar hij werd nog geruime tijd door de verrekijker nagekeken. Aan het einde van de middag kom ik aan bij de veerdienst aan de andere kant van het eiland en vind ik een hotel dicht bij de haven, het dorp is verder dicht en uitgestorven. Waarschijnlijk zal dit zomers heel ander zijn. Het hotel is behoorlijk gedateerd en past bij de leeftijd van de zeer aardige eigenaar, 's ochtends krijg ik van hem broodjes mee voor onderweg.
Na nog een eiland, dit keer met een brug, kom ik weer aan op het vaste land van Kyushu. de hele dag kom ik al slechts moeizaam vooruit. Sinds Fukuoka heb ik al steeds een stevige tegenwind met vandaag als hoogtepunt. Als ik vlak bij Sendai even de wind dwars krijg lukt het me amper om overeind en op de weg te blijven. Misschien een aankondiging van de bui die ik zou krijgen voor het laatste stuk van Sendai naar Kagoshima. Hoewel het gedurende de hele rit hard regende, had ik toch een aantal keer het gevoel dat het nu toch niet meer harder kon gaan regenen. Ik heb in alle gevallen ongelijk gekregen. Volledig doorweekt zoek ik een hotel op, gelukkig hebben ze hier weinig moeite met een overstroming die komt binnen wandelen.

Na een dag Kagoshima ga ik verder. Het begint zwaar bewolkt maar met een hele aangename temperatuur, maar na precies twintig kilometer begint het te regenen. In de paar minuten dat ik me omdraai en een convenience store binnen loop en ik afreken bij de kassa is de buitenwereld omgetoverd in een egaal grijs regengordijn, een beeld dat de rest van de dag niet meer veranderd. Omdat ik geen zin heb om eindeloos in de regen te blijven rijden pas ik mijn route aan, ik schakel de navigatie uit en neem de korste weg naar Miyazaki. Mijn bedachte route ging vie de uiterste zuidpunt en zou met de weersverwachting een extra zestig kilometer in de regen inhouden. Uiteindelijk blijkt de voorspellling niet geheel te kloppen en wordt het weer gedurende de tweede dag van deze etappe steeds beter en lig ik op enig moment vlak buiten Miyazaki in een grasveld naar de blauwe lucht te kijken.
Vanuit Myazaki rij ik een stuk "terug" op mijn geplande route, zodat ik alsnog een bezoekje kan brengen aan Aoshima. Een klein eilandje dat letterlijk een steenworp van het strand ligt, het bevat niet meer dan 200 verschillende plantensoorten, een vuurtoren en een Shinto tempel. Of het echt 200 verschillende planten soorten zijn durf ik niet te zeggen. Als er van alles twee zouden zijn dan zou het begroeide stuk al aardig vol staan.

Als ik Nobeoka verlaat wordt het ineens heel rustig (tenmiste na de grote kinderspeeltuin, waar de kleintjes al niet meer te houden zijn bij de aanblik van de glijbaan, de ouders kunnen ze nog net in toom houden om de weg over te steken maar daarna is er geen houden aan). Langzaam maar zeker neemt de hoeveelheid verkeer af en worden de wegen smaller tot ik uiteindelijk via een eenbaansweg richting de provinciegrens klim (er zijn ook makkelijker toegangelijke wegen). Als ik weer beneden ben kan ik kilometers lang langs de oevers van de baaien rijden. Aan iedere baai ligt een ander dorpje en de heuvelruggen worden doorkruist met tunnels. Het zijn er heel wat. Als laatste mag ik opnieuw een heuvel/bergrug over, als ik op enig moment omhoog kijk zie ik ergens tussen de bomen door nog een stukje vangrails. De moed zinkt me enigzins in de sandalen, op dat moment heb ik al bijna 200 meter vanaf zeeniveau omhoog gefietst, maar al snel duikt de ingang van de tunnel op. Waarbij ik me vervolgens afvraag hoe je dan wel niet op de oude weg komt. Gelukkig zie ik geen afslag.
Ik ben inmiddels afgeweken van mijn geplande route. eigenlijk had ik nu rond gereden in de buurt van de Aso maar door de weersvoorspelling zag ik dit niet zitten. Met veel regen en een zware bewolking zou het alleen een stel verslten remblokken opleveren en wat uitzicht betreft helemaal niets toevoegen. dan ben ik beter af bij kust waar ik als ik geluk heb af en toe een tunnel in mag zodat ik even kan schuilen. 

Als ik op mijn derde regendag van de vakantie richting Oita en Beppu rij wordt ik aangehouden door een geparkeerde auto, blijkbaar maak ik zo'n verregende indruk dat ik spontaan een aantal grapefruits van het echtpaar kado krijg. volledig doorweekt rij ik door Oita om uiteindelijk in Beppu een hotel te zoeken. Ergens voel ik me wel een beetje ongemakkelijk als ik in een hotel bij de receptie sta, terwijl het water in stromen uit mijn teddybeer komt (een beetje overdreven ik heb hem vooraf uitgeknepen).
De dag daarna in Beppu is het weer mooi zonnig en kan ik lekker langs de pretparkjes (sorry hot-springs, die niet bedoeld zijn om te baden) fietsen. Het is grappig om de geothermische activiteit in een tuin-achtige omgeving te zien. 

Vanuit Beppu ga ik door richting Usa,. Het verhaal gaat dat vlak na de tweede wereldoorlog, toen made in Japan niet bepaald een aanbeveling was, Japanse bedrijven hier een kantoor vestigden zodat ze naar waarheid made in USA konden vermelden.. Tegenwoordig is het een middelgrote stad die vooral bekend staat om de aanwezige Shinto Shrine en een aantal andere tempels in de omgeving.
Fukuoka begint inmiddels weer aardig in de buurt te komen en ik bedenk wat een leuke route zou zijn om de laatste kilometers af te leggen. 

Uiteindelijk wordt het een lange klim via een meer (waarna de klim weer vrolijk verder gaat) over mijn hoogste pas van deze vakantie. Er is heel weinig verkeer. Na de pas is het voornamelijk afdalen via een rivierdal tot Hita en de dag daarna ben ik inees de bergen uit en rij ik relatief vlak naar Dazaifu. Het is te merken dat het zaterdag is, er is heel veel verkeer op de weg en het enige hotel in de stad zit vol. De dame van de VVV gaat echter voor me opzoek naar een ander hotel dat relatief dicht in de buurt ligt. Met enige moeite lukt het haar.
Japanners trekken er blijkbaar in de weekeinden massaal op uit, als ik op zondag door Dazaifu rij is het ontzettend druk met dagjesmensen.

Vanuit Dazaifu is het nog slechts enkele kilometers naar Fukuoka en be:eindig is mijn rondje Kyushu. Misschien had ik de ronde beter andrsom kunnen rijden, nu heb ik bijna de hele weg een harde tegenwind gehad met een paar hele mooie stukken om te rijden en waarschijnlijk een paar net zo mooie die ik heb gemist.

Foto's

Klik hier om de fotoserie te openen