Tegenwoordig vertrekt er geen vlucht meer op tijd. Bij het inleveren van mijn bagage constateert de grondstewardess dat ik meer dan genoeg tijd heb op Frankfurt, ze zijn al aan het kijken om mensen op eerdere vluchten te krijgen in verband met vertragingen.

De vlucht van Frankfurt naar Tokyo gaat per A380, ik vroeg me al af hoe ik op rij 73 terecht kwam en echt nog niet in de staart van het vliegtuig zat maar het is echt een enorm ding. De vlucht was – afgezien van het ongemak van bijna elf uur zitten – redelijk comfortabel en alleen de moeder en dochter die naast me zaten waren in het begin erg zenuwachtig bij de gedachte dat ze moesten vragen om er lang te mogen voor een toiletbezoek. Veel anders dan buigingen spraken ze niet echt een woord over de grens. Een paar woordjes Engels waren niet onhandig geweest bij een Europese vakantie.

Zelfs de douane maakt indruk door efficiency, geen gezeur met loketten die allen beschikbaar zijn voor diplomatieke paspoorten (hoewel die wel voorgaan) maar je wordt gewoon de betreffende rij ingestuurd. Mijn inreisvisum wordt ook zo netjes mogelijk naast de vorige geplakt. Alleen hebben ze hier de pin automaten verstopt er zijn diverse loketten om geld te wisselen en er hangt een bordje met waar de dichtstbijzijnde automaat is. Alleen staat deze achter een muurtje om een hoek.
Onder de aankomst/vertrekhallen liggen de treinsporen. Je hebt heel even nodig om uit te zoeken hoe het werkt en waar je precies heen wilt, maar er is ook desnoods ook een bemand loket. Niet veel later zit ik in de trein op weg naar Tokyo en ik meen zelfs een stuk te herkennen waar ik vorig jaar heb gefietst.
Op enig moment moet ik overstappen van de trein naar de metro (op hetzelfde kaartje) en nog voor ik heb kunnen doorgronden hoe het bord met de verschillende spoorlijnen werkt en waar ik heen moet (ander kant van het perron) is er al hulp van een mede passagier.

Het moeilijke deel om ergens in Tokyo met de metro of trein heen te gaan, zit er in dat je weet welk station je moet hebben en met welke maatschappij. Alle lijnen hebben een eigen kleur op de kaart, over het algemeen staat de informatie ook wel ergens aangegeven in het Engels, soms op dezelfde kaart, soms op een aparte en soms hangt er een aparte lijst met bestemmingen en prijzen. Deze laatste is het moeilijkste als er meerdere lijnen vanaf het station vertrekken. Je kunt het ook heel makkelijk doen en overal een kaartje voor het minimum tarief kopen, op elk station staat er een machine om het juiste bedrag te bereken voor de uitgang. Bovendien zijn alle machines in het Engels instelbaar. Je komt echt overal in Tokyo met een combinatie van de metro en de trein. Als je geluk hebt kan je het hele traject met dezelfde maatschappij afleggen en hoef je verder niet uit te checken en een nieuw kaartje te kopen.
Zelfs als je per ongeluk een verkeerd kaartje hebt, en de signalen bij de entree hebt genegeerd, is er geen probleem. Zo werd ik op enig moment bij de uitgang van de Toei lijn geweigerd, bleek dat ik een kaartje had voor de Tokyo metro. Bij elke machine of groep van machines zit er een luikje in de muur tussen de apparaten waar iemand achter tevoorschijn komt als je de hulp knop indruk. Hij wisselde gewoon mijn kaartje om voor een die wel geldig was en ik “legaal” uit kon checken. Als alles goed gaat wordt je kaartje aan bij het uitchecken door de machine ingeslikt.

	Tokyo metro

Afhankelijk van het tijdstip waarop je reist kunnen de treinen en de metro’s wel behoorlijk vol zitten. Als je enigszins aan het openbaar vervoer hier bent gewent werkt het makkelijk en is het redelijk ontspannend. In de meeste treinen en metro’s wordt bovendien de stations en de mogelijke overstappen in zowel het Japans als het Engels omgeroepen. Autorijden moet hier wel erg makkelijk zijn, in de hele stad zie je relatief weinig auto’s rijden. De express highway die rond de stad rijdt is een grote file, maar in de straten is er relatief weinig verkeer. Waarschijnlijk is het geen doen om elke dag Tokyo in en uit te rijden en vermoedelijk is er een groot parkeerprobleem.

Na aankomst vergis ik me in de exacte positie van mijn hotel, ik had deze op een bepaald punt verwacht, maar had er niet op gerekend dat de trein/metro stations zo verschrikkelijk uitgestrekt kunnen zijn. Ik kon toch nog niet inchecken en heb mijn bagage dus afgegeven en ben vervolgens Asakusa ingegaan. In deze wijk had ik mijn laatste nacht in Tokyo (2010) ook doorgebracht. Bij hoge uitzondering is de tuin bij de Demibö-in open voor publiek.
Het hotel ziet er uit alsof het al enige jaren bestaat (vorig jaar van eigenaar gewisseld), maar is precies wat je van een businesshotel kan verwachten. Een Ryokan was leuker geweest, maar ik ben toch het grootste deel van de dag weg, en aan de Ryokans in Tokyo hangt toch ook wel een ander prijskaartje.

Smile hotel Asakusa

Mijn tweede dag in Tokyo is het noodweer, het regent de hele dag en ook niet zo heel erg zachtjes. Ik besluit om maar naar Ueno station te lopen en daar het park in te gaan (afhankelijk van het weer). Vlak bij het station en in het park ligt ook het Tokyo National Museum. De collectie is hier groot genoeg om een dag regen door te brengen. Van het Ueno park heb ik verder weinig gezien, niet alleen nodigde het weer niet uit voor een mooie wandeling door een park, maar ook was een groot deel van het park – in de buurt van het museum – opgebroken wegens werkzaamheden. In het park liggen overigens meerdere musea en de kunstacademie waar werk van studenten hangt. Uit de opgeprikte stukken maak ik op dat ze vooral zuinig zijn op papier. Bij een werk had ik de indruk dat ik naar een weerkaartje keek van een cycloon. Wat overigens bleek te kloppen, ernaast hing het origineel en dat was een print van een weersatelliet van de NASA. Blij dat ik zo’n kunstkenner ben.

In het huidige Tokyo is er weinig van voor de tweede wereldoorlog te vinden en je bezoekt vooral de diverse wijken met hun bijzonderheden. 

In Akihabara staat een meisje met een piepstemmetje klanten te trekken. Ze werkt bij een maid cafe, een variant op cosplay restaurants. Hoewel het meeste me ontgaat, de meisjes spreken maximaal een paar woorden engels, is het duidelijk een grote hit bij de Japanners (mannen en vrouwen) die helemaal in het "spel" opgaan. Persoonlijk vind ik het grappig om te zien. Alle gerechten die worden geserveerd zijn allemaal opgemaakt in het thema van het cafe. Je betaald een entree plus een verplichte afname van twee consumpties per persoon.

Ondanks dat er een enorm gebrek aan ruimte is en er dus voornamelijk hoogbouw is, is er ook veel ruimte voor parken en groen. Langs de de Sumida ligt zo'n groenstrook, waar 's nachts de daklozen de nacht doorbrengen, soms met alleen een kartonnen doos. Daarnaast heb je veel parken zoals de oostelijke tuinen bij het Keizerlijke paleis, die voor publiek toegankelijk zijn. Wat me wel opviel is dat ik in de Koishikawa Körakuen en bij de Demibö-in geen buitenlander aantreft. Overigens in veel van de andere wijken eigenlijk ook niet.

Restaurants in Tokyo

• Klik hier om de fotoserie te openen

• Rail Map Of Tokyo Area (ISBN4-398-72008-1)
• Bilingual Map Of Tokyo (ISBN4-398-90044-6)
• Shobunsha Road Atlas Japan (1:250.000/Hokkaido 1:600.000), ISBN 4-398-20104-1 (English Edition)
  Ik heb deze gewoon gekocht bij Pied á Terre/Jacob van Wijngaarden in Amsterdam
• Japan 1:25000 for Garmin GPS v2.0 (in combinatie met een Garmin Etrex Vista Hcx)
  Te koop als download via UUD, bij aankoop wordt het toestel ID van je GPS gevraagd

• Japanse Ambassade in Den Haag
• Wikitravel
• Japan Guide
• Tokyo Tourism Info